Noong bata pa lamang sya, di nya sinanay ang kanyang sarili sa mga kadalasang ginagawa ng mga bata. Di siya nakalaro ng patintero, jackstones, sipa, ni simpleng habulan, di nya kayang gawin.

Sino ba sya? Walang iba kundi ako.

Oo, di ako nakaranas na maglaro ng mga ganun. Wala naman akong kalaro at di ako lumalabas ng bahay. Ang tanging inaasahan kong pampalipas oras noong ako'y bata pa lamang ay ang aking mga manika at ang mga iba't-ibang gamit sa bahay. Lahat na ng make-up ni mama aking ginalaw, lahat na ng kasangkapan sa kusina aking ginamit, lahat na ng libro aking binasa. Minsan pa nga ay pinagsasabihan na ako na maglaro nalang sa labas. Matigas din ang ulo ko, binalewala ko lang ang sinasabi nila. Ayoko ngang magpakapagod at mapawisan.

Pero importante rin pala ang sinabi nila. Importante pala na, kahit konte ay maranasan kong maglaro at mapawisan.

Di ko na maibabalik ang ilang taong pagkulong ko sa bahay. Ngayon ko lang nasisi ang sarili ko dahil sa wala akong nalikom na istorya. Ako'y naiinggit tuwing nagkukuwentuhan ng mga larong di ko naman alam kung ano. Pagdating ng panahon, ayoko rin naman na wala akong maikuwento sa aking mga anak tungkol sa pagkabata ko.

Totoo nga pala ang "second childhood". Ito'y aking nararanasan. Ngayong hayskul lang kasi ako nakaranas ng habulan, ng chinese garter, badminton at basketbol. Ngayon lang ako napagod ng dahil sa paglalaro. Kahit na ako'y napapawisan, masasabi ko na ako'y masaya. Masaya, dahil binigyan pa ako ng isang pagkakataong maging bata. May maikukuwento pa ako sa aking mga anak. May buhay pa pala sa labas ng bahay at pagpapaka-relax.

Kaya nga, di na ako masyadong natatakot tuwing ako'y pinapawisan pagkatapos ng isang laro ng chinese garter, habulan, basketbol o kahit anong trip ng aking mga kaibigan. Iniisip ko nalang na ang bawat patak ng pawis, ay nagdudulot ng sangkatutak na ligaya.

0 had their say | have yours?